زنده کردن مردگان نیز همچون دمیدن روح در پرندهی گِلی، معجزهی مسیح بود: «...وَأُحْیِی الْمَوْتَىٰ بِإِذْنِ اللَّه...»؛ ...و مردگان را با اذن خدا زنده میکنم... .
از تعبیر زنده کردن مردگان که به صورت جمع بیان شده، فهمیده میشود که حضرت مسیح بارها مرده را زنده کرده بود و زمانی که مردهای را زنده میکرد، با او سخن میگفت بعد دوباره او را میمیراند. در سورهی مائده خدای سبحان خطاب به حضرت عیسی میفرماید: «...وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتَىٰ بِإِذْنِی»؛ ...و مردگان را (نیز) به فرمان من زنده میکردی.
مراد از "تُخرجُ" خارج کردن مردگان از قبور است؛ یعنی اخراج اطلاق شده اما لازمهی آن که زنده کردن باشد، اراده شده است؛ چون میت به خاطر میت بودن در قبر قرار میگیرد و از قبر خارج میشود به دلیل سببی که در قبر قرار گرفته که لازمهی آن خارج کردن از آن مکان است. در آیات دیگر نیز خروج به معنای إحیاء آمده است. پس بیرون کردن مردگان کنایه از زنده کردن آنان است و امواتی که مسیح زنده میکرده، مردگان مدفون بودهاند که آن جناب با بیرون کردن از قبور به آنان حیات میداد و این که لفظ "مَوتی" در خروج مردگان نیز جمع آمده، بیانگر این است که مرده زنده کردن مسیح مکرر اتفاق افتاده است.